Powered By Blogger
ΤΟ BlOG ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ λΕΝΑΣ πΛΑΤΩΝΟς, ΤΑ GREENGLISH (ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΠΟΤΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΩ ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΩ), οκ δεν χρειάζεται να φωνάζω (ΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΖΕΙ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ), ...συνεχίζω...ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, TA ΠΑΛΙΑΚΑ(?) ΤΟ MIDI ΗΧΟ {(ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙ) (χμμμ, παίζει και να προλάβει τελικά γιατί ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΖΩ ΟΥΤΕ ΤΣΕΚΑΡΩ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ...ΕΙΜΑΙ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ)}, ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ-ΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ-ΕΣ, ΤΗΝ 6η ΔΙ-ΑΙΣΘΗΣΗ, ΤΟ ΚΑΛΟ SEX, ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ, ΤΟ ΠΟΤΟ, ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙ ΤΑ ΗΜΙΜΕΤΡΑ, ΤΗΝ ΤΣΙΓΚΟΥΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ. ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG EINAI ΔΙΚΟ ΜΟΥ (καλά λέμε τώρα) και ΔΕΝ θα παλέψω στην ΛΑΣΠΗ με όλους όσους ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΝ να το λερώσουν ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ...και κάτι ακόμα....ΔΕΝ ΘΕΛΩ Άνdρρα.

Διονύσης Σαββόπουλος- Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου




Στίχοι:  
Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική:  
Διονύσης Σαββόπουλος



Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως

Λίγο μετά στα δεκαεφτά
με τους γονιούς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του

Πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί ;

Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν την γιορτή σας
και είσ’ εσύ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα